Rasa psa, która wygląda jak wilk . Teraz możesz nie być w stanie udomowić prawdziwego wilka, ale te psy są następną najlepszą opcją. W rzeczywistości istnieje całkiem sporo ras, które przypominają wilki, niektóre są hodowane specjalnie dla ich wilczego wyglądu, podczas gdy inne naturalnie wyglądają jak wilki. 10. Bardzo proszę o pomoc w identyfikacji. Znajomy zrobił to zdjęcie 6 km od najbliższego miasta. Zwierzę szybko się oddaliło w stronę lasu. Bardzo proszę znawców rasy o informację czy jest to wilczak czy nie. Hybryda wilka i psa (hybryda w skrócie) to termin używany do opisania zwierzęcia, które jest częściowo wilkiem, a częściowo domowym psem. Wilki i psy są bezpłodne, co oznacza, że mogą się rozmnażać i mieć żywotne potomstwo. Innymi słowy, wilki mogą krzyżować się z psami, a ich potomstwo jest w stanie sobie wyobrazić. How exactly W (the test statistic for Shapiro-Wilk) is calculated is a bit involved, but conceptually, it involves arraying the sample values by size and measuring fit against expected means, variances and covariances. These multiple comparisons against normality, as I understand it, give the test more power than the the Kolmogorov-Smirnov test Przede wszystkim warto zwrócić uwagę na oczywistą różnicę: wilk to dzikie zwierzę, a pies jest udomowiony przez człowieka, który wyróżnia się różnorodnością gatunków i znacznymi różnicami w wyglądzie, co niekiedy czyni ich zupełnie odmiennymi od przedstawicieli tej samej psiej rodziny. nonton film keluarga cemara 2 full movie. Kontekst Współcześnie wilki rekolonizują te części Europy, gdzie przez długi czas były nieobecne. Na wielu takich obszarach zarówno lokalni mieszkańcy, jak i władze nie są pewni, jakie zachowania wilków mogą być uznawane jako „normalny” behawior drapieżników, a jakie odbiegają od normy i mogą stać się źródłem problemów. Wilki to zwierzęta inteligentne, o dużych możliwościach adaptacyjnych, przejawiające szeroki zakres zachowań, zależnych od osobowości i doświadczeń poszczególnych osobników oraz od okoliczności. Sytuacje, w jakich ludzie odczuwają strach wywołany zachowaniem wilków, mogą być z grubsza podzielone na dwa typy: (1) sytuacje, w których wilki faktycznie zachowują się w sposób zuchwały, i (2) sytuacje, w których wyobrażenia ludzi na temat tego, co jest normalnym zachowaniem wilków, nie są zgodne z tym, jak się wilki faktycznie zachowują. Druga sytuacja jest znacznie częstsza od pierwszej. Wiedza na temat tego, kiedy konkretne zdarzenie z udziałem wilków może eskalować i w konsekwencji wymaga interwencji, jest w dużej mierze oparta na pojedynczych obserwacjach, a oceny sytuacji często opierają się na osobistych osądach. To samo odnosi się do skuteczności różnych sposobów interweniowania, takich jak metody odstraszania, mających na celu zmianę behawioru. Brak odpowiednich badań naukowych spowodowany jest przede wszystkim tym, że wilki rzadko zachowują się w sposób, który może być uznany za ważny z punktu widzenia bezpieczeństwa ludzi. Co więcej, brak jest szczegółowej dokumentacji takich rzadkich przypadków, nie ma także jasnej definicji tego, co należy rozumieć pod pojęciami „zuchwały” lub „niebezpieczny” wilk. W związku z tym wykorzystaliśmy dostępne świadectwa interakcji wilków i ludzi, naszą wiedzę na temat ekologii wilka oraz doświadczenia z podobnych zdarzeń dotyczących innych gatunków (kojotów, psów dingo, niedźwiedzi), aby wprowadzić klarowną terminologię i dokonać wstępnej oceny tego, które rodzaje zachowań wilków mogą być traktowane jako niestwarzające zagrożenia, a jaki behawior wymaga uwagi, ponieważ może stać się istotny dla bezpieczeństwa ludzi (Tabela 1). Opisaliśmy, jakie działania powinny być podjęte w odniesieniu do niepłochliwych wilków, a także w jaki sposób gromadzić informacje, aby dysponować danymi do przyszłych analiz oraz potencjalnych, bardziej kierunkowych i opartych na faktach decyzji. Na końcu podsumowaliśmy priorytety badawcze, których celem jest lepsze zrozumienie tego, jak często zuchwałe zachowania występują u europejskich wilków, jakie czynniki wyzwalają rozwój takiego behawioru, a także jakie działania mogą być rekomendowane dla skutecznego zapobiegania rozwojowi niechcianych zachowań u tego gatunku. Terminologia Habituacja: to proces uczenia się, w trakcie którego zwierzę przyzwyczaja się do powtarzających się bodźców, nie mających ani negatywnych, ani pozytywnych konsekwencji. Zhabituowane wilki uczą się, że ludzie nie stwarzają dla nich zagrożenia, i przyzwyczajają się do ludzkiej obecności. Ten poziom habituacji nie stwarza problemów, jeśli wilki, tolerując ludzi, ich infrastrukturę, pojazdy oraz aktywności, utrzymują jednocześnie określony dystans i nie wykazują bezpośredniego zainteresowania samymi ludźmi. W rzeczywistości pewien poziom habituacji jest niezbędny dzikim zwierzętom żyjącym w zdominowanych przez ludzi krajobrazach Europy. Jednak habituacja jest procesem adaptacyjnym, a silna habituacja, której rezultatem jest obecność wilków w bliskiej odległości od ludzi, jest zachowaniem, które może generować problemy. Bliskie spotkania: są to spotkania wilków i ludzi znajdujących się w odległości 30 i mniej metrów od siebie, podczas których ludzie mogą być jednoznacznie zidentyfikowani przez wilki jako ludzie (nie dotyczy to osób znajdujących się w pojazdach, na ambonach łowieckich, jadących konno, etc.). Większość bliskich spotkań kończy się niezwłocznym wycofaniem się wilka. Zdarzenia, podczas których wilki tolerują obecność ludzi w odległości 30 i mniej metrów nie reagując ucieczką, może wskazywać na silną habituację lub warunkowanie pozytywne. Dystans 30 m jest wyborem arbitralnym, niemniej jednak badania naukowe pokazały, że zwykle wilki wycofują się natychmiast, gdy zobaczą człowieka z takiej odległości. Co więcej, jest to maksymalna odległość, z której można stosować metody odstraszające, takie jak strzały kulami gumowymi. Warunkowanie pozytywne: ma miejsce wówczas, gdy behawior jest wzmocniony bodźcami pozytywnymi. Pozytywnym bodźcem może być pokarm, intrygujące obiekty lub po prostu przyjemne doświadczenie (np. zabawa). Warunkowanie pokarmowe jest formą warunkowania pozytywnego, w efekcie którego zwierzę wiąże obecność ludzi lub miejsc, w których ludzie regularnie przebywają (np. pola biwakowe, obejścia przy domach), z dostępnością pokarmu. Warunkowanie negatywne (awersyjne): ma miejsce wówczas, gdy zachowanie lub konkretna sytuacja są związane z negatywnym doświadczeniem. W rezultacie zwierzęta zazwyczaj unikają takiego zachowania lub unikają zaangażowania w tego typu sytuacje. Warunkowanie negatywne może być wywoływane poprzez użycie różnych metod odstraszania, takich jak strzały kulami gumowymi lub użycie petard. Wilk niepłochliwy (zuchwały) to wilk, który wielokrotnie toleruje ludzi (osoby mogące być rozpoznane przez wilka jako ludzie) w odległości 30 i mniej metrów, a nawet celowo i wielokrotnie podchodzi do ludzi na taką odległość. Pierwotną przyczyną takiego zachowania jest silna habituacja. Brak płochliwości może być też związany z warunkowaniem pozytywnym lub przez nie wzmacniany. Wilki, które są wielokrotnie obserwowane w sąsiedztwie zamieszkałych domów, są często uznawane za niepłochliwe. Ważne jest jednak rozróżnienie pomiędzy wilkami podchodzącymi do ludzi/tolerującymi obecność ludzi na bliską odległość (kiedy wilki są w stanie rozpoznać ludzi i wiedzą, że są przez nich widziane) oraz wilki podchodzące do zabudowań (gdy ludzie nie są bezpośrednio widoczni, a same wilki nie mają świadomości, że są obserwowane). Osobniki opisane w drugim przypadku nazywamy wilkami tolerującymi zabudowania. Wilki w krajobrazie kulturowym Jest to nieuniknione, że na przeważających obszarach Europy wilki żyją w krajobrazach zdominowanych przez ludzi. Wilki użytkują rozległe terytoria, często osiągające setki kilometrów kwadratowych, z których większość jest pofragmentowana licznymi drogami i zabudowaniami. Żyjącym w takich środowiskach dzikim zwierzętom niezbędny jest określony stopień adaptacji do ludzkich budowli, aktywności i obecności ludzi. Większość dzikich zwierząt wystrzega się bezpośrednich spotkań z ludźmi, jednak nie są w stanie uniknąć wszelkich ludzkich konstrukcji będących elementem ich siedlisk. Dla wilków w Europie normalnym i nieuniknionym jest okazjonalne przechodzenie nocą przez lub w pobliżu miejscowości, poszukiwanie pożywienia na obrzeżach wsi lub sporadyczne przechodzenie w zasięgu ludzkiego wzroku, w sąsiedztwie zamieszkałych budynków w dzień. Doświadczenie wskazuje, że takie zachowanie zazwyczaj nie stwarza zagrożenia dla ludzi, ponieważ ataki wilków na ludzi są niezmiernie rzadkie. W dzisiejszej Europie najbardziej prawdopodobną przyczyną stwarzających problemy zachowań wilków w stosunku do ludzi jest silna habituacja do bliskiej obecności ludzi w powiązaniu z warunkowaniem pozytywnym (takim jak warunkowanie pokarmowe). Większość spośród nielicznych raportowanych od połowy ubiegłego wieku w Europie i Ameryce Północnej ataków wilków na ludzi dotyczy osobników wykazujących oznaki silnej habituacji. Z tego powodu, w odniesieniu do potencjalnego zagrożenia, jakie wilki mogą stanowić dla ludzi, skupiono się na wilkach wykazujących brak strachu i akceptowanie bezpośredniej obecności ludzi. Dla wilków – oprócz pożywienia – również psy mogą być silnym atraktantem. Istnieje wiele relacji, w których wilki podchodzą do ludzi, lecz ostatecznie atakują psa towarzyszącego człowiekowi, ignorując znajdującą się obok osobę. Młode wilki mogą mieć krótszy dystans ucieczki nawet bez uprzedniej habituacji, ponieważ są bardziej ciekawskie i naiwne od dorosłych osobników. Jednak ponieważ młode zwierzęta są bardziej podatne na nowe bodźce, są tym samym bardziej podatne na habituację niż dorosłe. Dlatego nie jest zaskoczeniem, że wilkami wykazującymi zuchwałe zachowania są często szczenięta lub osobniki w pierwszym roku życia. W środowiskach zdominowanych przez ludzi powoduje to pojawianie się zagrożenia polegającego na intencjonalnym lub nieintencjonalnym przyzwyczajaniu szczeniąt do bezpośredniej obecności człowieka. Choć twierdzenie to jest często przywoływane, nie ma naukowych dowodów na to, że wilki w populacjach nie poddanych presji łowieckiej są groźniejsze dla ludzi od wilków z populacji eksploatowanych łowiecko. Brak płochliwości u zwierząt jest częściowo dziedziczy, a odstrzały mogą powodować usuwanie z populacji w pierwszej kolejności osobników mniej płochliwych. W rezultacie ostrożniejsze, neofobiczne osobniki mogą mieć wyższy sukces rozrodczy. W tym przypadku polowania mogą działać w kierunku selekcji osobników ostrożniejszych. Jednak nawet jeśli zwierzęta w populacjach nieużytkowanych łowiecko mogą być mniej ostrożne, nie stają się one automatycznie zuchwalsze i zainteresowane ludźmi, ani nie są większym zagrożeniem. Dopóty, dopóki wilki nie otrzymują pozytywnych bodźców, większość z nich ignoruje ludzi. Postępowanie z niepłochliwymi wilkami Na behawior wpływ ma wiele czynników, uwarunkowania genetyczne, własne doświadczenie, wiek, płeć, odczucie głodu, wpływ rodziców oraz rodzeństwa. Utrudnia to zrozumienie, które konkretnie czynniki predysponowały danego osobnika do zachowania się w taki a nie w inny sposób w danej sytuacji. W rezultacie konkretne działania muszą się opierać na szerokich ogólnych zasadach, mających zastosowanie w stosunku do różnych sytuacji problemowych, często przy braku szczegółowej wiedzy na temat wszystkich konkretnych przyczyn. Prewencja Chociaż brakuje nam szczegółowego zrozumienia rzeczywistego ryzyka stwarzanego przez niepłochliwe, zuchwałe wilki, znanych jest kilka przypadków z Ameryki Północnej, gdzie wilki okazujące zuchwałe zachowania zraniły lub zabiły ludzi. Istnieje również wiele znanych przypadków podobnych zachowań dingo w Australii i kojotów w Ameryce Północnej. Dlatego, dla zachowania zasady proaktywności, należy położyć nacisk na przeciwdziałanie rozwojowi u wilków zachowań zuchwałych. Kluczowe jest unikanie silnej habituacji wilków i/lub pozytywnego warunkowania, spowodowanego nieprawidłowym zachowaniem ludzi. Wilki powinny być traktowanie zgodnie z zasadą: nie podchodź, nie dokarmiaj! (Podobnie do znanego hasła w odniesieniu do niedźwiedzi „dokarmiany niedźwiedź to martwy niedźwiedź!”). Dokumentowanie Przypadki zuchwałego zachowania wilków lub ich zbliżania się do zabudowań powinny być rejestrowane w sposób umożliwiający przyszłe paneuropejskie analizy. Bazy danych takich zdarzeń powinny zawierać dokumentację rozwoju każdego przypadku związanego z wilkami postrzeganymi jako zuchwałe. Rekomendujemy tworzenie dokumentacji za każdym razem, gdy zarejestrowany zostanie przypadek zachowań zuchwałych u wilka. Tylko w ten sposób możemy zgromadzić wystarczającą wiedzę dla lepszego przewidywania, czy i kiedy sytuacja z zuchwałymi wilkami (lub wilkami postrzeganymi jako zuchwałe) będzie eskalować i czy niezbędne jest podjęcie odpowiednich interwencji. Wyłącznie informacje z pierwszej ręki powinny być włączone do dokumentacji danej sprawy i wykorzystane do dalszych analiz. Każdy raport dotyczący zuchwałych wilków powinien być zweryfikowany w terenie i przeanalizowany przez ekspertów, a uzyskane informacje powinny być wymieniane pomiędzy regionami i państwami. Interwencje Na wczesnym etapie rozwoju zuchwałego behawioru lub okazywania przez wilki nadmiernej tolerancji w stosunku do zabudowań, szybkie usunięcie potencjalnych atraktantów może powstrzymać takie zachowania. Jeśli atraktanty nie zostały zidentyfikowane lub ich usunięcie nie poskutkowało zmianą zachowań, można wykorzystać odstraszanie w celu warunkowania awersyjnego. Działania odstraszające powinny być udokumentowane w taki sposób, by można je było wykorzystać do przyszłych analiz, w celu ustalenia, które metody mogą być uważane za efektywne w konkretnej sytuacji. Jeśli zachowania zuchwałe nie zanikają z czasem, a inne rozwiązania nie przynoszą sukcesu, usunięcie (odłów lub w większości przypadków odstrzał) wilka jest ostatecznym sposobem działania. Rozwiązania nieletalne (odłów) dotyczące konkretnego zwierzęcia są zwykle o wiele trudniejsze niż jego uśmiercenie. To, jak szybko i w jaki sposób władze będą interweniowały w przypadkach zuchwałych wilków, powinno być związane z doświadczeniem, statusem populacji, lokalnym poziomem obaw i nastawieniem do wilków oraz poszanowaniem ograniczeń obowiązujących w międzynarodowych i krajowych przepisach związanych z ochroną przyrody i dobrostanem zwierząt. Informacja Społeczne nastawienie do wilków oraz akceptacja metod letalnych i nieletalnych jest odmienna w różnych częściach Europy. Z tego powodu jest bardzo prawdopodobne, że poszczególne państwa mogą stosować różne sposoby reakcji w odniesieniu do tych samych sytuacji konfliktowych. Niemniej jednak w każdym przypadku jest ważne, aby od samego początku informować społeczeństwo o dokonanej ocenie zachowania wilka i w logiczny sposób wyjaśnić, dlaczego stosowane są poszczególne rozwiązania. Kluczowe jest również wpływanie na społeczne oczekiwania dotyczące behawioru wilków; w tym celu należy podkreślać, że obecność wilków we współczesnych europejskich krajobrazach nie jest oznaką zachowań rodzących problemy lub zachowań niebezpiecznych, ale raczej świadectwem zdolności adaptacyjnych gatunku. Priorytety badawcze: Gromadzenie dokumentacji: informacje dotyczące przypadków konfliktowych powinny być przechowywane przez instytucję zajmującą się zuchwałymi wilkami. Pozwoli to na przyszłe analizy, w celu ustalenia kiedy istnieje prawdopodobieństwo eskalacji lub zanikania sytuacji problemowych z upływem czasu. Dalsze badania porównawcze roli czynników genetycznych, osobowości i wieku oraz uczenia się, w rozwoju i utrzymywaniu się zachowań zuchwałych u wilków. Analiza wpływu użytkowania łowieckiego, w porównaniu do rozwiązań niezwiązanych z łowiectwem, na częstość i prawdopodobieństwo występowania u wilków zachowań zuchwałych, w odniesieniu do intensywności użytkowania terenu przez ludzi. Analiza skuteczności różnych metod odstraszania. Ponieważ nasza wiedza na temat poszczególnych przypadków i efektywności różnych sposobów reagowania wzrasta, niniejsze zalecenia będą aktualizowane. Istnieje od kilku lat trend karmienia psów surowym mięsem. Taką formą żywienia interesuje się obecnie wielu opiekunów, a swoją decyzje o takim sposobie żywienia, ludzie ci uzasadniają stwierdzeniem, że „jest to pożywienie, które zjada dziko żyjący wilk”. Tak naprawdę, jeśli dotychczas tego nie wiedziałeś, dieta oparta na surowym mięsie oznacza brak suplementów lub podawanie ich sporadycznie, niewielką ilością lub wcale, owoców, warzyw czy produktów nabiałowych, a na wspomnienie o jakichkolwiek ziarnach, mógłbyś być odsadzony od czci i wiary. Ale czy są może jakieś opcje uważane za „akceptowalne” w wyżej wymienionej diecie, które mogą być korzystne dla niektórych psów? Czy trzeba być tak restrykcyjnym wykluczając z psiej diety inne składniki za wyjątkiem mięsa, kości i podrobów? Współczesne psy są rozmaitych kształtów, wielkości czy koloru sierści dzięki ludzkiej interwencji, polegającej na selektywnej hodowli. Pojawia się często pytanie o stopień pokrewieństwa naszych udomowionych psów z wilkami oraz jaki ma to wpływ na wymagania dotyczące optymalnej psiej diety? Wielu zwolenników karmienia psów surowym mięsem bierze pod uwagę fakt, iż 99,8% DNA psów i wilków jest identyczne i wysnuwają stąd wniosek, ze idealna psia dieta to taka, która opiera się na pożywieniu zjadanym przez wolno żyjące wilki. Informacja taka jest w głównej mierze oparta na cytatach Dr Roberta K, Wayne’a, zawartych w jego książce ” Molekularna ewolucja psa, genetyka teoretyczna i stosowana „, 1993 roku. Ten cytat to: ‘ …pies domowy jest bardzo blisko spokrewniony z wilkiem szarym, różnice sięgają najwyżej 0,2 % sekwencji DNA…’ Na ten właśnie cytat powołują się powszechnie zwolennicy surowej diety i trzeba przyznać, że jest w niej kilka pozytywnych aspektów. W końcu psy są podobne do wilków, a większość psich ras sięga korzeniami do wilka. Ponadto, zarówno psy jak i wilki to mięsożercy. To z pewnością ma ogromny wpływ na ich sposób odżywiania. Ale czy oznacza to, że oba gatunki mają te same wymagania dotyczące ich pożywienia? A nawet jeśli by tak było, czy naśladownictwo diety dziko żyjącego wilka jest pożyteczne dla psa, czy tez raczej powinno się ulepszać taka dietę, by osiągnąć rezultaty najlepsze z możliwych dla zdrowia psa? Ważne jest, by zaznaczyć tu, iż podobieństwa w sekwencji DNA pomiędzy dwoma żywymi organizmami nie zawsze oznaczają, że są one nawet dalece do siebie podobne. Na przykład, sekwencja ludzkiego DNA w ponad 95% jest identyczna z sekwencją szympansa, a w około 50 % – banana. ( Od czasu opublikowania pracy Wayne’a w roku 1993, przeprowadzono wiele innych badań nad podobieństwami pomiędzy psem a wilkiem, a także nad zmianami, które pojawiły się w procesie ewoluowania psa od jego dziko żyjącego przodka przy zastosowaniu selektywnej hodowli. Oczywistymi zmianami są te dotyczące wyglądu czy temperamentu. Ale wnikając głębiej, odkrywamy kolejne różnice. Tak wiec, te 0,2% różniące psa i wilka okazują się bardziej znaczące niż by się to mogło wydawać. Badacze odkryli różnice pomiędzy różnymi psimi rasami a wilkami jeśli chodzi o liczbę genów amylazy. Wykazano, że wilki posiadają 2 kopie genów odpowiedzialnych za produkcję amylazy, podczas gdy u psów liczba ta wahała się od 4 do 30 kopii. Psy udomawiane w społecznościach agrarnych rozwinęły więcej tych genów, aniżeli psy udomawiane przez społeczności powiązane z trybem bytowania opartym w mniejszym stopniu o kulturę agrarną ( W dodatku badania wykazały zróżnicowanie w genach produkujących amylazę w obrębie psów o zróżnicowanych warunkach rozwoju, ale także ujawniły, ze psy produkują typ maltazy różniącej się od tej produkowanej przez wilki. W tym zjawisku psy bliższe były zwierzętom wszystko- i roślinożernym. Rezultaty badań ujawniły też, że istotny krok we wczesnym udomowieniu psów stanowiły adaptacje ich wczesnych przodków do pożywienia zawierającego skrobię. „Nasze wyniki pokazują, że adaptacje umożliwiające wczesnym przodkom nowoczesnych psów przyswajać dietę bogatą w skrobię, w porównaniu do mięsożernej diety wilków, stanowiły istotny etap wczesnego udomowienia psa” ( Znaczy to tyle, że pomimo przekonań zwolenników surowej diety, zarówno psy jak i wilki faktycznie posiadają amylazę / choć raczej w trzustce i jelicie cienkim aniżeli w ślinie / – psy w o wiele większym stopniu niż wilki. Dlatego wymagania żywieniowe psów w niewielkim stopniu różnią się od wymagań wilków. Oczywistym jest fakt, ze psy to zwierzęta mięsożerne. Mogą nie być w pełni mięsożerne jak koty albo fretki, ale po przeanalizowaniu budowy psiej szczeki, zębów, układu pokarmowego przystosowanego do trawienia przede wszystkim pokarmów o odczynie kwaśnym jak również zachowań drapieżcy, trudno byłoby zaprzeczyć, ze psy są raczej mięsożerne niż wszystkożerne. Fakt, że posiadają zdolność do trawienia skrobi z cala pewnością nie oznacza, że potrzebują jej w swojej diecie; oznacza on jedynie, ze skrobia może być przez psy strawiona i wydalona, a razem z ziarnami może stanowić część ich diety. Zależy to od poziomu energii danego psa, jego metabolizmu a nawet cech genetycznych. Należy tu podkreślić, ze dieta dziko żyjącego zwierzęcia nie jest przecież optymalna. To właśnie dlatego wilki nazywane są ‘oportunistami’ albo ‘padlinożercami’- żywią się bowiem tym, na co się natykają, a to z kolei nie zawsze służy ich zdrowiu. Uważane są one za takie stworzenia, które przez długi czas głodują, by w pewnym momencie posilić się pożywieniem częściowo nieświeżym, zarażonym pasożytami, zgniłym, po którym doznają urazów i poważnych zatruć. Z tego też powodu wilki przeciętnie giną młodo, dożywając od 6 do 8 lat ( Można zadać pytanie, czy wilk gdyby miał do wyboru pożywienie o wyższych walorach odżywczych, takich jakie otrzymują nasze psy, żywiłby się właśnie nim? Z pewnością wolałby je od tego, które ma do dyspozycji na wolności. Takie błędne przekonanie o tym, jakoby ‘ życie zgodne z naturą ‘ służy psom, odnosi się i do innych obszarów opieki nad czworonogiem ( Czy w takim razie służy psom zamieszkiwanie w ludzkich siedzibach, regularne szczepienie, odrobaczanie, strzyżenie lub wyprowadzanie na smyczy? Może też paść w takim razie pytanie, czy różne psie rasy nie są ‘ nienaturalne ‘. Są przecież kształtowane przez człowieka i otrzymujemy odmiany gładko- i szorstkowłose, karłowate, o spłaszczonych pyskach… Selekcja doprowadziła więc do tego, że w miejsce dzikiego osobnika otrzymaliśmy zwierzę o zmniejszonym temperamencie i ograniczonych drapieżnych skłonnościach. To samo w sobie jest nienaturalne, co nie oznacza, ze złe. W poszukiwaniu optymalnej diety dla psa, warto zdać sobie sprawę z tego, ze bazowanie na pożywieniu podobnym do wilczego jako bardziej ‘ naturalnym ‘ nie jest wszakże najlepszą decyzją. W dodatku nie wolno zapominać, że nie istnieje standardowa dieta psia, która byłaby odpowiednia dla każdego osobnika. Powinno się traktować każde zwierzę w indywidualny sposób pamiętając, że ma ono specyficzne potrzeby żywieniowe zależne od wielu czynników, takich jak poziom energii, metabolizm, kondycja czy uwarunkowania genetyczne. Błędne i niepotrzebne jest zatem ograniczenie diety naszego ulubieńca do produktów podobnych do zjadanych przez wilki, może być wręcz dla niego niebezpieczne. Suplementy, owoce, warzywa, nabiał i kasze mogą stanowić pożądane dodatki do diety opartej na surowym mięsie. Wybór takiej diety powinien być raczej krokiem w dostarczaniu psu optymalnych składników odżywczych, niż tych ‘ najbardziej naturalnych ‘. Dla pełnego zrozumienia – wierzę, że zrównoważona dieta , zapewnia większości psów właściwe odżywianie. Jednakże uważam, że jednostronny sposób myślenia, które odnaleźć można w założeniach diety surowej, są po prostu niepotrzebne, a wręcz mogą stanowić zagrożenie dla wielu psów. Rozpoczynając suplementację lub wprowadzając od czasu do czasu warzywa, a nawet kasze do takiej diety, opiekun psa w żadnym wypadku nie powinien odczuwać tego faktu jako łamanie ‘ reguł ‘, szczególnie, jeśli pies zaczyna chudnąć. Każdy pies jest inny i bez względu na to co głoszą zwolennicy surowej diety, zawsze trzeba pamiętać, ze nie jest ona pożądana dla każdego psa. Na podstawie – Z wdzięcznością…

wilk w porównaniu do psa